Mervyn Peake: Londyn, rok 1941

Mervyn Peake to jeden z moich najważniejszych twórców, więc gdy zacząłem niedawno podejmować różnorakie próby związane z przekładem poezji, zdecydowałem się przetłumaczyć również jeden z jego wierszy. London, 1941 znajduje się w ścisłej czołówce, nie tylko dlatego, że dotyczy Londynu.

***

Mervyn Peake

Londyn, rok 1941

Na wpół z kamienia i bólu; jej głowa,

Od której płatami gips odpada

Jak ciało od chropawej kości, obraca się

Na kamiennej szyi; jej oczy

Bez powiek to okna o wybitych szybach,

Każda źrenica w kształcie gwiazdy

Otwarta na salę tak wielką –

Jak głowa może ją zmieścić?

Gryzący dym

Wypełza w splotach z nierówności

Szkła rozbitego przez niebo, lustrzane płomienie

Jak szaleńcy tańczą po odłamkach.

Wszystko jest bezruchem prócz tańca odłamków

I powolnego splatania wstęg dymu.

Jej pierś – skruszone cegły, których czarny bluszcz

Czepiał się jak dziecko, co szuka schronienia,

A teraz zwisa bezwładnie z pasami papieru,

Kruchymi, zblakłymi od ognia trenami wiotkiego papieru

Powtarzającymi wciąż niknący motyw liścia i lilii.

Trawa zamiast włosów na jej zimnej skórze, miejska trawa,

Przywiędła i falująca na gipsowej skroni

Od wiatrów hulających po miejskich ulicach.

W świecie nagłego strachu i pożogi

Góruje strzelista; kamienie u jej szyi,

Rdzawe żebra jak ogrodzenia wokół serca;

Posąg wyschniętych ran – zimowych ran –

O, matko ran; na wpół z kamienia i bólu.